Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Χιλιάδες παιδόφιλοι στη Βρετανία «ξεφεύγουν από τη Δικαιοσύνη»

Αλλαγή στις προτεραιότητες και καλύτερη χρήση των διαθέσιμων πόρων ζητά πρώην αξιωματούχος της βρετανικής αστυνομίας για τον εντοπισμό και την τιμωρία χιλιάδων παιδόφιλων στη χώρα που εγκληματούν ανενόχλητοι
Δεκάδες χιλιάδες παιδόφιλοι στη Βρετανία παραμένουν ασύλληπτοι και ατιμώρητοι γιατί δεν υπάρχουν οι πόροι για τον εντοπισμό και την παραπομπή τους στις Αρχές, παρά το ότι αυτό θα ήταν εφικτό, αναφέρει πρώην επικεφαλής μονάδας της βρετανικής αστυνομίας για την καταπολέμηση του φαινομένου.
Μιλώντας στον Telegraph, ο Πίτερ Ντέιβις, ο οποίος υπήρξε επικεφαλής του Κέντρου κατά της Εκμετάλλευσης των Παιδιών και της Προστασίας τους στο Διαδίκτυο (CEOP), εξηγεί ότι στη Βρετανία υπάρχουν γύρω στα 50.000 άτομα τα οποία κατεβάζουν και ανταλλάσσουν υλικό παιδικής πορνογραφίας.
Λίγο πάνω από τους μισούς, δηλαδή γύρω στους 30.000 ανθρώπους, πιστεύεται ότι κακοποιούν σεξουαλικά ανήλικους.
Η βρετανική αστυνομία, πάντα σύμφωνα με Ντέιβις, έχει την τεχνολογία για την ταυτοποίηση αυτών των 30.000 παιδόφιλων, ωστόσο με το τρέχον πλαίσιο, τα εγκλήματα τους παραμένουν ατιμώρητα λόγω της έλλειψης πόρων. Καλεί ακόμη σε επένδυση πόρων «σε διαφορετική κλίμακα από ό,τι τώρα».
Ο Ντέιβις δηλώνει μάλιστα «αηδιασμένος και απογοητευμένος» από την άρνηση των Αρχών να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. «Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που πρέπει να πάνε στη φυλακή, αλλά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτούς», λέει.
Παράλληλα, όπως γράφει ο Telegraph, μόλις την περασμένη εβδομάδα έκθεση Ανεξάρτητης Επιτροπής Καταγγελιών για την Αστυνομία, ανέφερε ότι το CEOP δεν έκανε κάτι για να ερευνήσει λίστα 2.000 προσώπων την οποία του παρέδωσε εταιρεία από τον Καναδά. Πρόκειται για κατάλογο που το CEOP είχε στα χέρια του για πάνω από έναν χρόνο από τον Ιούλιο το 2012 και για τον οποίο δεν έκανε τίποτα για πάνω από ένα χρόνο.
Αυτό την ώρα που αστυνομικές έρευνες, μεταξύ των οποίων και κάποιες για πολιτικά πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή, δεν απέδωσαν τίποτα το ιδιαίτερο, παρά τα μεγάλα ποσά που έχει διαθέσει η βρετανική αστυνομία για την ολοκλήρωσή τους. Για τον Ντέιβις ζωτικότερη σημασία έχει να αντιμετωπιστούν πιο επείγοντα περιστατικά κακοποίηση παιδιών.
Ο χρόνος πιέζει και για αυτό το ζήτημα. Για τον πρώην αστυνομικό, υπάρχει ένα παράθυρο «χρυσής ευκαιρίας» για τον εντοπισμό χιλιάδων παιδόφιλων, οι οποίοι σε λίγα χρόνια θα μπορούν να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους καλύτερες τεχνικές κρυπτογράφησης.
Στον κατάλογο υπήρχαν τουλάχιστον δύο άτομα που είχαν σε βάρος τους σωρεία  περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων. Ενα τρίτο άτομο, που αυτοκτόνησε όταν η αστυνομία είχε αρχίσει να ερευνά την υπόθεσή του, είχε στην κατοχή εκατοντάδες άσεμνες φωτογραφίες ανηλίκων.
Είναι λοιπόν ζήτημα προτεραιοτήτων που βάζει η βρετανική κυβέρνηση, καταλήγει ο πρώην αστυνομικός.
Για τον Ντέιβις, πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να καταλάβουν καλά ότι κάθε εικόνα ή βίντεο παιδικής πορνογραφίας «είναι μια σκηνή εγκλήματος. Για την δημιουργία της έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά ένα παιδί και καθένας που κατεβάζει τις εικόνες είναι συνένοχος στο έγκλημα».

Χιλιάδες παιδόφιλοι στη Βρετανία «ξεφεύγουν από τη Δικαιοσύνη»

Αλλαγή στις προτεραιότητες και καλύτερη χρήση των διαθέσιμων πόρων ζητά πρώην αξιωματούχος της βρετανικής αστυνομίας για τον εντοπισμό και την τιμωρία χιλιάδων παιδόφιλων στη χώρα που εγκληματούν ανενόχλητοι
Δεκάδες χιλιάδες παιδόφιλοι στη Βρετανία παραμένουν ασύλληπτοι και ατιμώρητοι γιατί δεν υπάρχουν οι πόροι για τον εντοπισμό και την παραπομπή τους στις Αρχές, παρά το ότι αυτό θα ήταν εφικτό, αναφέρει πρώην επικεφαλής μονάδας της βρετανικής αστυνομίας για την καταπολέμηση του φαινομένου.
Μιλώντας στον Telegraph, ο Πίτερ Ντέιβις, ο οποίος υπήρξε επικεφαλής του Κέντρου κατά της Εκμετάλλευσης των Παιδιών και της Προστασίας τους στο Διαδίκτυο (CEOP), εξηγεί ότι στη Βρετανία υπάρχουν γύρω στα 50.000 άτομα τα οποία κατεβάζουν και ανταλλάσσουν υλικό παιδικής πορνογραφίας.
Λίγο πάνω από τους μισούς, δηλαδή γύρω στους 30.000 ανθρώπους, πιστεύεται ότι κακοποιούν σεξουαλικά ανήλικους.
Η βρετανική αστυνομία, πάντα σύμφωνα με Ντέιβις, έχει την τεχνολογία για την ταυτοποίηση αυτών των 30.000 παιδόφιλων, ωστόσο με το τρέχον πλαίσιο, τα εγκλήματα τους παραμένουν ατιμώρητα λόγω της έλλειψης πόρων. Καλεί ακόμη σε επένδυση πόρων «σε διαφορετική κλίμακα από ό,τι τώρα».
Ο Ντέιβις δηλώνει μάλιστα «αηδιασμένος και απογοητευμένος» από την άρνηση των Αρχών να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. «Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που πρέπει να πάνε στη φυλακή, αλλά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτούς», λέει.
Παράλληλα, όπως γράφει ο Telegraph, μόλις την περασμένη εβδομάδα έκθεση Ανεξάρτητης Επιτροπής Καταγγελιών για την Αστυνομία, ανέφερε ότι το CEOP δεν έκανε κάτι για να ερευνήσει λίστα 2.000 προσώπων την οποία του παρέδωσε εταιρεία από τον Καναδά. Πρόκειται για κατάλογο που το CEOP είχε στα χέρια του για πάνω από έναν χρόνο από τον Ιούλιο το 2012 και για τον οποίο δεν έκανε τίποτα για πάνω από ένα χρόνο.
Αυτό την ώρα που αστυνομικές έρευνες, μεταξύ των οποίων και κάποιες για πολιτικά πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή, δεν απέδωσαν τίποτα το ιδιαίτερο, παρά τα μεγάλα ποσά που έχει διαθέσει η βρετανική αστυνομία για την ολοκλήρωσή τους. Για τον Ντέιβις ζωτικότερη σημασία έχει να αντιμετωπιστούν πιο επείγοντα περιστατικά κακοποίηση παιδιών.
Ο χρόνος πιέζει και για αυτό το ζήτημα. Για τον πρώην αστυνομικό, υπάρχει ένα παράθυρο «χρυσής ευκαιρίας» για τον εντοπισμό χιλιάδων παιδόφιλων, οι οποίοι σε λίγα χρόνια θα μπορούν να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους καλύτερες τεχνικές κρυπτογράφησης.
Στον κατάλογο υπήρχαν τουλάχιστον δύο άτομα που είχαν σε βάρος τους σωρεία  περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων. Ενα τρίτο άτομο, που αυτοκτόνησε όταν η αστυνομία είχε αρχίσει να ερευνά την υπόθεσή του, είχε στην κατοχή εκατοντάδες άσεμνες φωτογραφίες ανηλίκων.
Είναι λοιπόν ζήτημα προτεραιοτήτων που βάζει η βρετανική κυβέρνηση, καταλήγει ο πρώην αστυνομικός.
Για τον Ντέιβις, πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να καταλάβουν καλά ότι κάθε εικόνα ή βίντεο παιδικής πορνογραφίας «είναι μια σκηνή εγκλήματος. Για την δημιουργία της έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά ένα παιδί και καθένας που κατεβάζει τις εικόνες είναι συνένοχος στο έγκλημα».

«Οι σκοτεινές δυνάμεις, πάνε να καταπιούν την Ορθόδοξη Ελλάδα μας και ήδη πανηγυρίζουν τη μεγάλη επιτυχία τους. Μα ΔΕΝ θα προφθάσουν…»

Πίστη και Πατρίδα: Δύο λέξεις θεμέλιος λίθος του Αγίου Πατροκοσμά που προφητεύει:
«Περίπου 250 χρόνια πριν, ο Εθναπόστολος του Γένους, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που ανέστησε Πίστη και Πατρίδα στις ψυχές των Σκλάβων, μας αποκάλυψε, επίσης, με την Χάρη του Αγίου Τριαδικού Θεού, ότι δεν θα αποπληρωθεί το σημερινό δυσβάσταχτο, κατασκευασμένο, όσο και παράνομο ελληνικό «χρέος», προς τους σύγχρονους Γερμανο-Φράγκους – ΕΟΚ – ΕΕ. Διαβάστε ενδεικτικά, κάποιες από τις προφητείες του για το ελληνικό «χρέος»:
α) «Θα σας ρίξουν παρά πολύ. Θα σας ζητήσουν να τον πάρουν πίσω, αλλά ΔΕΝ θα μπορέσουν»!
β) «Θα σας επιβάλουν μεγάλο και δυσβάσταχτο φόρο, αλλά ΔΕΝ θα προφθάσουν»! Και αναφέρει επίσης σχετικά:
γ) «Θα βάλουν φόρο στις κότες και στα παράθυρα»!
δ) «Θα ζητήσουν να σας πάρουν και στρατιώτες. ΔΕΝ θα προφθάσουν όμως»!
ΝΑΙ, χάρη στην Πρόνοια του Θεού, ΔΕΝ θα προφθάσουν!… Μην ανησυχείτε για αυτό το «χρέος» λοιπόν, αλλά κοιτάξτε το ένα και ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΡΕΟΣ, που έχουμε στον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας, που δεν σταματούν να πρεσβεύουν και την πατρίδα μας!
Οι σκοτεινές δυνάμεις, πάνε να καταπιούν την Ορθόδοξη Ελλάδα μας και ήδη πανηγυρίζουν τη μεγάλη επιτυχία τους. Μα ΔΕΝ θα προφθάσουν. Θα κοιμηθούμε χρεωμένοι και θα ξυπνήσουμε λευτερωμένοι. Θα κοιμηθούμε μικρό κράτος και θα ξυπνήσουμε πάλι Ρωμαίικη Αυτοκρατορία!».

Η Άλωση της Πόλης το 1204 και το φθονερό μίσος της Δύσης προς την Ιερή Πόλη

~ Το φθονερό μίσος της Φραγκίας/Δύσης προς την τότε Βασιλεύουσα και γενικότερα προς την Ελλάδα και την Ορθόδοξη Ανατολή, ήταν και παραμένει παρόν, άσβεστο και μάλιστα βαίνει επαυξάνων.
Όποιος διαβάσει προσεκτικά τα γεγονότα, τις πράξεις και τα απερίγραπτα αίσχη των δήθεν Σταυροφόρων, το 1204, κατά την Άλωση της Πόλης από τους Φράγκους, μένει άναυδος και άλαλος περί της δήθεν πολιτισμένης Φραγκίας.
Η παπο-Δύση, μετά τον Καρλομάγνο (800 μ.Χ.), μετετράπη διαχρονικώς σε απάνθρωπη, στυγνή μηχανή μονόδρομης δημιουργίας πλούτου, με κάθε! αθέμιτο τρόπο και μέσο.
Η κλεμμένη «μαγιά», τα πλούτη και η περιουσία των Ορθόδοξων Ελληνο-Ρωμηών προπατόρων μας, το 1204: πράγματι, αποτέλεσε το «αρχικό κεφάλαιο», που δημιούργησε μετέπειτα τους γνωστούς μεγιστάνες και τραπεζίτες της σημερινής Φραγκο-Δύσης.
Εντούτοις, τον ανεκτίμητο, μοναδικό και άυλο θησαυρό της Ρωμανίας-Βυζαντίου, που κανείς ποτέ του δε μπόρεσε να κλέψει!,  τον περιγράφει και τον αποτυπώνει το παρακάτω πραγματικό γεγονός ή, δηλαδή, το πως ο Βλαδίμηρος, πρίγκιπας του Κιέβου, ενώ ήταν ακόμα ειδωλολάτρης, θέλησε να μάθει ποιά είναι η αληθινή θρησκεία…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Το φθονερό μίσος της Δύσης προς την Ιερή Πόλη, την Ορθόδοξη Ανατολή και ο σπουδαίος Δυτικός «πολιτισμός» των Φράγκων φάνηκαν και εκδηλώθηκαν ιδιαιτέρως καθαρά το δυσώδες έτος 1204, κατά την Τέταρτη τότε παπικο-Φράγκικη Σταυροφορία. Οι κλέφτες Δυτικοί γέμισαν τα μουσεία, της βιβλιοθήκες, τους ναούς και τα σεντούκια των σπιτιών τους, με τους θησαυρούς, τα κειμήλια και τον αμύθητο πλούτο, που έκλεψαν από τους κατοίκους της Ρωμαίϊκης πρωτεύουσας. Οι «πολιτισμένοι» παπό-Φραγκοι έδειξαν το ιδιαίτερο μεγαλείο τους, τα θαυμαστά προσόντα τους και τον καλύτερο εαυτό τους τόσο στο «θέρισμα» ανθρώπινων ζωών όσο επίσης και στο αγαπημένο τους «άθλημα», την κλεψιά.
Οι τότε πρωτόγνωρες και απερίγραπτες λεηλασίες τους, καθώς και η μνημειώδης αγριότητά τους, έχουν και φέρουν μέχρι και σήμερα τα τραυματικά αποτυπώματά τους. Αυτά τα παγκόσμια σημάδια της παπο-Φραγκικής αγριότητας φαίνονται, μαρτυρούν και «συμβιώνουν» ολοζώντανα έως και αυτή τη στιγμή. Για παράδειγμα, ο περίφημος Ναός του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, με τους 4 αυτοκρατορικούς και κλεμμένους ίππους της Νέας Ρώμης στην κορυφή της εισόδου του, «καταμαρτυρά» από μόνος του το ήθος, τον πολιτισμό και την κοινωνική ποιότητα των παπο-Δυτικών. Και αυτό, χωρίς καν να χρειάζεται να αναφερθούμε έτι περαιτέρω, στα κλεμμένα μάρμαρα, τους κίονες και το Ρωμανικό διάκοσμο που βρίσκονται έως και σήμερα εντός του εν λόγω Ναού.
Μήπως προσέτι και η σημερινή «άρχουσα τραπεζική τάξη» της Δύσης, δηλαδή, οι σημερινοί μεγαλο-τραπεζίτες της Νέας Τάξης των αδίστακτων τοκογλύφων, δεν έχει και αυτή τη δική της αφετηρία στη χρηματο-οικονομική «μαγιά», που απέκτησαν οι Φράγκοι από τους κλεμμένους, αμύθητους θησαυρούς της τότε Βασιλεύουσας; Ναι, όντως, αυτή η κλεμμένη «μαγιά», τα πλούτη και η περιουσία των Ορθόδοξων Ελληνο-Ρωμηών προπατόρων μας, πράγματι, αποτέλεσε το «αρχικό κεφάλαιο», που δημιούργησε μετέπειτα τους γνωστούς μεγιστάνες και τραπεζίτες της σημερινής Δύσης. Τους, κατά τα άλλα, καθ’ όλα έντιμους και μεγαλο-νοικοκυραίους πια της σημερινής Φραγκίας. Η ίδια κλεμμένη Ρωμανική «μαγιά», χρησιμοποιήθηκε και για τη μετέπειτα ίδρυση και του επίγονου καπιταλιστικού συστήματος των παπο-Δυτικών.
Δυστυχώς, η ίδια κλεμμένη «περιουσία-μαγιά» των Ελληνο-Ρωμηών της Ορθόδοξης Νέας Ρώμης είναι, επίσης, το θεμέλιο, το αρχικό κεφάλαιο της δημιουργίας των πανίσχυρων σήμερα Σιωνιστικών κεφαλαίων. Η ανταλλαγή, η μεταπράτηση και γενικότερα η εμπορία των ιερών κειμηλίων και των λοιπών θησαυρών των Ρωμηών προγόνων μας έγινε καθημερινό αντικείμενο και πρακτική της τότε υλιστικής Δύσης. Ως καθημερινό γεγονός, για εκείνη την εποχή, διαμόρφωσε στη συνέχεια και τη χρυσή πολιτική «ευκαιρία-πλατφόρμα», επάνω στην οποία στήθηκε η φιλοσοφική θεωρία περί της σπουδαιότητας της ύπαρξης της ελεύθερης και ασύδοτης αγοράς.
Ναι, πράγματι, η αρχικώς άγρια, ακαλλιέργητη και βαρβαρική παπικο-Δύση έγινε μετέπειτα η «άκρως πολιτισμένη» και προς μίμηση γεωγραφική ενότητα, αφού η ίδια πρώτα φρόντισε να σκοτώσει, να καταστρέψει, να κατατροπώσει, να καταληστέψει και να καταβροχθίσει την Ορθόδοξη Ρωμανία των Ελληνο-Ρωμηών προγόνων μας. Ωστόσο, εδώ κρύβεται η πιο σημαντική λεπτομέρεια: οι Ρωμηοί πρόγονοί μας είχαν ως μόνο, σίγουρο και αληθινό θησαυρό τους αυτό που ποτέ του δεν μπορεί να κλαπεί. Από κανέναν.
Είχαν το μεγαλύτερο, τον πολυτιμότερο και τον πραγματικό θησαυρό: Τη βαθιά πίστη τους στον Άγιο Τριαδικό Θεό. Αυτός ο θησαυρός ήταν και είναι απολύτως μοναδικός, προσωπικός και δεν μπορεί να γίνει, με κανένα τρόπο αντικείμενο κλοπής, εμπορικών πράξεων ή να κατατεθεί στις υπερ-τράπεζες των Δυτικών. Αυτός ήταν ο πιο βαρύτιμος και ευεργετικός θησαυρός που είχε ιστορικά στην κατοχή της η Ελληνορωμαίϊκη Εθναρχία. Το γένος των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Αυτόν τον ανεκτίμητο, μοναδικό και άυλο θησαυρό της Ρωμανίας-Βυζαντίου τον περιγράφει και τον αποτυπώνει πολύ καλά και το ακόλουθο πραγματικό γεγονός ή ιστορική αφήγηση: «Υπάρχει μια ιστορία στο Πρώτο Ρωσικό χρονικό, για το πως ο Βλαδίμηρος, πρίγκιπας του Κιέβου, ενώ ήταν ακόμα ειδωλολάτρης, θέλησε να μάθει ποιά είναι η αληθινή θρησκεία και γι’ αυτό έστειλε τους ακολούθους του να επισκεφθούν τις διάφορες χώρες του κόσμου με τη σειρά.
Πρώτα πήγαν στους μουσουλμάνους Βούλγαρους του Βόλγα, αλλά παρατηρώντας πως αυτοί όταν προσεύχονταν κοιτούσαν γύρω τους σα δαιμονισμένοι, οι Ρώσοι συνέχισαν ανικανοποίητοι το δρόμο τους. «Δεν υπάρχει χαρά ανάμεσα τους», έστειλαν αναφορά στο Βλαδίμηρο, «μόνο θλίψη και δυσωδία· και δεν υπάρχει τίποτε το καλό στο σύστημά τους».
Ταξιδεύοντας κατόπιν στη Γερμανία και στην (παλαιά) Ρώμη βρήκαν τη λατρεία πιο ικανοποιητική, παραπονέθηκαν όμως πως κι εδώ δεν υπήρχε ομορφιά. Τελικά, έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη κι εδώ, επί τέλους, καθώς παρακολουθούσαν τη Θεία Λειτουργία στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, ανακάλυψαν αυτό που ποθούσαν. «Δεν ξέραμε αν βρισκόμαστε στη γη ή στον ουρανό, γιατί, σίγουρα, τέτοια λαμπρότητα και ομορφιά δεν υπάρχουν πάνω στη γη. Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε: μόνο αυτό ξέρουμε, πως ο Θεός κατοικεί εκεί ανάμεσα στους ανθρώπους και πως η λατρεία τους ξεπερνά τη λατρεία όλων των άλλων λαών. Γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνη την ομορφιά».
Στην ιστορία αυτή μπορούμε να δούμε πολλά χαρακτηριστικά της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Είναι πρώτα απ’ όλα η έμφαση στη θεϊκή ομορφιά: «Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνη την ομορφιά: φαίνεται σε πολλούς πως το ιδιαίτερο δώρο των Ορθοδόξων λαών – και ιδιαίτερα του (Ρωμανικού) Βυζαντίου και της Ρωσίας – είναι αυτή η δύναμη να συλλαμβάνουν την ομορφιά του πνευματικού κόσμου και να εκφράζουν αυτή την ουράνια ομορφιά στη λατρεία τους».
Είναι δε χαρακτηριστικό το ότι οι Ρώσοι είπαν: «Δεν ξέρουμε αν βρισκόμαστε στον ουρανό ή στη γη». Η λατρεία για την Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο «ουρανός επί γης». Η Θεία Λειτουργία είναι κάτι που αγκαλιάζει δυο κόσμους συγχρόνως, γιατί και στον ουρανό και στη γη η Λειτουργία είναι η ίδια -ένας βωμός, μια θυσία, μια παρουσία. Σε κάθε τόπο λατρείας, όσο ταπεινή κι αν είναι η εξωτερική του εμφάνιση, ενώ οι πιστοί συναθροίζονται για να εκτελέσουν τη θεία Ευχαριστία, ανυψώνονται σε «ουράνιους χώρους».
Σε κάθε τόπο λατρείας, όταν προσφέρεται η θεία θυσία, δεν παρευρίσκεται μόνο το τοπικό εκκλησίασμα, αλλά ολόκληρη η Εκκλησία – οι άγιοι, οι άγγελοι, η Μητέρα του Θεού και ο Χριστός ο ίδιος: – Νυν αι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν αοράτως λατρεύουσιν». «Αυτό ξέρουμε, ότι ο Άγιος Τριαδικός Θεός κατοικεί εκεί ανάμεσα στους ανθρώπους».
«Οι Ορθόδοξοι, εμπνευσμένοι απ’ αυτό το όραμα του “ουρανού επί γης”, πάσχισαν να κάνουν τη λατρεία τους σε εξωτερική λαμπρότητα και ομορφιά εικόνα της μεγάλης Λειτουργίας στον ουρανό. Το έτος 612 μ.Χ. στο προσωπικό της Αγίας Σοφίας άνηκαν 80 ιερείς, 150 διάκονοι, 40 διακόνισσες, 70 υποδιάκονοι, 160 αναγνώστες, 25 ψάλτες και 75 φύλακες. Αυτό δίνει μια αμυδρή ιδέα του μεγαλείου της Λειτουργίας που παρακολουθούσαν οι ακόλουθοι του Βλαδίμηρου». [Πηγή: Η Ορθόδοξη Λατρεία: Ο Επίγειος Ουρανός. Μητροπολίτης Διοκλείας Καλλίστου Ware, Καθηγητού Ορθοδόξου Θεολογίας Πανεπιστημίου Οξφόρδης].


Η Άλωση της Πόλης το 1204 και το φθονερό μίσος της Δύσης προς την Ιερή Πόλη

~ Το φθονερό μίσος της Φραγκίας/Δύσης προς την τότε Βασιλεύουσα και γενικότερα προς την Ελλάδα και την Ορθόδοξη Ανατολή, ήταν και παραμένει παρόν, άσβεστο και μάλιστα βαίνει επαυξάνων.
Όποιος διαβάσει προσεκτικά τα γεγονότα, τις πράξεις και τα απερίγραπτα αίσχη των δήθεν Σταυροφόρων, το 1204, κατά την Άλωση της Πόλης από τους Φράγκους, μένει άναυδος και άλαλος περί της δήθεν πολιτισμένης Φραγκίας.
Η παπο-Δύση, μετά τον Καρλομάγνο (800 μ.Χ.), μετετράπη διαχρονικώς σε απάνθρωπη, στυγνή μηχανή μονόδρομης δημιουργίας πλούτου, με κάθε! αθέμιτο τρόπο και μέσο.
Η κλεμμένη «μαγιά», τα πλούτη και η περιουσία των Ορθόδοξων Ελληνο-Ρωμηών προπατόρων μας, το 1204: πράγματι, αποτέλεσε το «αρχικό κεφάλαιο», που δημιούργησε μετέπειτα τους γνωστούς μεγιστάνες και τραπεζίτες της σημερινής Φραγκο-Δύσης.
Εντούτοις, τον ανεκτίμητο, μοναδικό και άυλο θησαυρό της Ρωμανίας-Βυζαντίου, που κανείς ποτέ του δε μπόρεσε να κλέψει!,  τον περιγράφει και τον αποτυπώνει το παρακάτω πραγματικό γεγονός ή, δηλαδή, το πως ο Βλαδίμηρος, πρίγκιπας του Κιέβου, ενώ ήταν ακόμα ειδωλολάτρης, θέλησε να μάθει ποιά είναι η αληθινή θρησκεία…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Το φθονερό μίσος της Δύσης προς την Ιερή Πόλη, την Ορθόδοξη Ανατολή και ο σπουδαίος Δυτικός «πολιτισμός» των Φράγκων φάνηκαν και εκδηλώθηκαν ιδιαιτέρως καθαρά το δυσώδες έτος 1204, κατά την Τέταρτη τότε παπικο-Φράγκικη Σταυροφορία. Οι κλέφτες Δυτικοί γέμισαν τα μουσεία, της βιβλιοθήκες, τους ναούς και τα σεντούκια των σπιτιών τους, με τους θησαυρούς, τα κειμήλια και τον αμύθητο πλούτο, που έκλεψαν από τους κατοίκους της Ρωμαίϊκης πρωτεύουσας. Οι «πολιτισμένοι» παπό-Φραγκοι έδειξαν το ιδιαίτερο μεγαλείο τους, τα θαυμαστά προσόντα τους και τον καλύτερο εαυτό τους τόσο στο «θέρισμα» ανθρώπινων ζωών όσο επίσης και στο αγαπημένο τους «άθλημα», την κλεψιά.
Οι τότε πρωτόγνωρες και απερίγραπτες λεηλασίες τους, καθώς και η μνημειώδης αγριότητά τους, έχουν και φέρουν μέχρι και σήμερα τα τραυματικά αποτυπώματά τους. Αυτά τα παγκόσμια σημάδια της παπο-Φραγκικής αγριότητας φαίνονται, μαρτυρούν και «συμβιώνουν» ολοζώντανα έως και αυτή τη στιγμή. Για παράδειγμα, ο περίφημος Ναός του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, με τους 4 αυτοκρατορικούς και κλεμμένους ίππους της Νέας Ρώμης στην κορυφή της εισόδου του, «καταμαρτυρά» από μόνος του το ήθος, τον πολιτισμό και την κοινωνική ποιότητα των παπο-Δυτικών. Και αυτό, χωρίς καν να χρειάζεται να αναφερθούμε έτι περαιτέρω, στα κλεμμένα μάρμαρα, τους κίονες και το Ρωμανικό διάκοσμο που βρίσκονται έως και σήμερα εντός του εν λόγω Ναού.
Μήπως προσέτι και η σημερινή «άρχουσα τραπεζική τάξη» της Δύσης, δηλαδή, οι σημερινοί μεγαλο-τραπεζίτες της Νέας Τάξης των αδίστακτων τοκογλύφων, δεν έχει και αυτή τη δική της αφετηρία στη χρηματο-οικονομική «μαγιά», που απέκτησαν οι Φράγκοι από τους κλεμμένους, αμύθητους θησαυρούς της τότε Βασιλεύουσας; Ναι, όντως, αυτή η κλεμμένη «μαγιά», τα πλούτη και η περιουσία των Ορθόδοξων Ελληνο-Ρωμηών προπατόρων μας, πράγματι, αποτέλεσε το «αρχικό κεφάλαιο», που δημιούργησε μετέπειτα τους γνωστούς μεγιστάνες και τραπεζίτες της σημερινής Δύσης. Τους, κατά τα άλλα, καθ’ όλα έντιμους και μεγαλο-νοικοκυραίους πια της σημερινής Φραγκίας. Η ίδια κλεμμένη Ρωμανική «μαγιά», χρησιμοποιήθηκε και για τη μετέπειτα ίδρυση και του επίγονου καπιταλιστικού συστήματος των παπο-Δυτικών.
Δυστυχώς, η ίδια κλεμμένη «περιουσία-μαγιά» των Ελληνο-Ρωμηών της Ορθόδοξης Νέας Ρώμης είναι, επίσης, το θεμέλιο, το αρχικό κεφάλαιο της δημιουργίας των πανίσχυρων σήμερα Σιωνιστικών κεφαλαίων. Η ανταλλαγή, η μεταπράτηση και γενικότερα η εμπορία των ιερών κειμηλίων και των λοιπών θησαυρών των Ρωμηών προγόνων μας έγινε καθημερινό αντικείμενο και πρακτική της τότε υλιστικής Δύσης. Ως καθημερινό γεγονός, για εκείνη την εποχή, διαμόρφωσε στη συνέχεια και τη χρυσή πολιτική «ευκαιρία-πλατφόρμα», επάνω στην οποία στήθηκε η φιλοσοφική θεωρία περί της σπουδαιότητας της ύπαρξης της ελεύθερης και ασύδοτης αγοράς.
Ναι, πράγματι, η αρχικώς άγρια, ακαλλιέργητη και βαρβαρική παπικο-Δύση έγινε μετέπειτα η «άκρως πολιτισμένη» και προς μίμηση γεωγραφική ενότητα, αφού η ίδια πρώτα φρόντισε να σκοτώσει, να καταστρέψει, να κατατροπώσει, να καταληστέψει και να καταβροχθίσει την Ορθόδοξη Ρωμανία των Ελληνο-Ρωμηών προγόνων μας. Ωστόσο, εδώ κρύβεται η πιο σημαντική λεπτομέρεια: οι Ρωμηοί πρόγονοί μας είχαν ως μόνο, σίγουρο και αληθινό θησαυρό τους αυτό που ποτέ του δεν μπορεί να κλαπεί. Από κανέναν.
Είχαν το μεγαλύτερο, τον πολυτιμότερο και τον πραγματικό θησαυρό: Τη βαθιά πίστη τους στον Άγιο Τριαδικό Θεό. Αυτός ο θησαυρός ήταν και είναι απολύτως μοναδικός, προσωπικός και δεν μπορεί να γίνει, με κανένα τρόπο αντικείμενο κλοπής, εμπορικών πράξεων ή να κατατεθεί στις υπερ-τράπεζες των Δυτικών. Αυτός ήταν ο πιο βαρύτιμος και ευεργετικός θησαυρός που είχε ιστορικά στην κατοχή της η Ελληνορωμαίϊκη Εθναρχία. Το γένος των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Αυτόν τον ανεκτίμητο, μοναδικό και άυλο θησαυρό της Ρωμανίας-Βυζαντίου τον περιγράφει και τον αποτυπώνει πολύ καλά και το ακόλουθο πραγματικό γεγονός ή ιστορική αφήγηση: «Υπάρχει μια ιστορία στο Πρώτο Ρωσικό χρονικό, για το πως ο Βλαδίμηρος, πρίγκιπας του Κιέβου, ενώ ήταν ακόμα ειδωλολάτρης, θέλησε να μάθει ποιά είναι η αληθινή θρησκεία και γι’ αυτό έστειλε τους ακολούθους του να επισκεφθούν τις διάφορες χώρες του κόσμου με τη σειρά.
Πρώτα πήγαν στους μουσουλμάνους Βούλγαρους του Βόλγα, αλλά παρατηρώντας πως αυτοί όταν προσεύχονταν κοιτούσαν γύρω τους σα δαιμονισμένοι, οι Ρώσοι συνέχισαν ανικανοποίητοι το δρόμο τους. «Δεν υπάρχει χαρά ανάμεσα τους», έστειλαν αναφορά στο Βλαδίμηρο, «μόνο θλίψη και δυσωδία· και δεν υπάρχει τίποτε το καλό στο σύστημά τους».
Ταξιδεύοντας κατόπιν στη Γερμανία και στην (παλαιά) Ρώμη βρήκαν τη λατρεία πιο ικανοποιητική, παραπονέθηκαν όμως πως κι εδώ δεν υπήρχε ομορφιά. Τελικά, έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη κι εδώ, επί τέλους, καθώς παρακολουθούσαν τη Θεία Λειτουργία στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, ανακάλυψαν αυτό που ποθούσαν. «Δεν ξέραμε αν βρισκόμαστε στη γη ή στον ουρανό, γιατί, σίγουρα, τέτοια λαμπρότητα και ομορφιά δεν υπάρχουν πάνω στη γη. Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε: μόνο αυτό ξέρουμε, πως ο Θεός κατοικεί εκεί ανάμεσα στους ανθρώπους και πως η λατρεία τους ξεπερνά τη λατρεία όλων των άλλων λαών. Γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνη την ομορφιά».
Στην ιστορία αυτή μπορούμε να δούμε πολλά χαρακτηριστικά της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Είναι πρώτα απ’ όλα η έμφαση στη θεϊκή ομορφιά: «Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνη την ομορφιά: φαίνεται σε πολλούς πως το ιδιαίτερο δώρο των Ορθοδόξων λαών – και ιδιαίτερα του (Ρωμανικού) Βυζαντίου και της Ρωσίας – είναι αυτή η δύναμη να συλλαμβάνουν την ομορφιά του πνευματικού κόσμου και να εκφράζουν αυτή την ουράνια ομορφιά στη λατρεία τους».
Είναι δε χαρακτηριστικό το ότι οι Ρώσοι είπαν: «Δεν ξέρουμε αν βρισκόμαστε στον ουρανό ή στη γη». Η λατρεία για την Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο «ουρανός επί γης». Η Θεία Λειτουργία είναι κάτι που αγκαλιάζει δυο κόσμους συγχρόνως, γιατί και στον ουρανό και στη γη η Λειτουργία είναι η ίδια -ένας βωμός, μια θυσία, μια παρουσία. Σε κάθε τόπο λατρείας, όσο ταπεινή κι αν είναι η εξωτερική του εμφάνιση, ενώ οι πιστοί συναθροίζονται για να εκτελέσουν τη θεία Ευχαριστία, ανυψώνονται σε «ουράνιους χώρους».
Σε κάθε τόπο λατρείας, όταν προσφέρεται η θεία θυσία, δεν παρευρίσκεται μόνο το τοπικό εκκλησίασμα, αλλά ολόκληρη η Εκκλησία – οι άγιοι, οι άγγελοι, η Μητέρα του Θεού και ο Χριστός ο ίδιος: – Νυν αι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν αοράτως λατρεύουσιν». «Αυτό ξέρουμε, ότι ο Άγιος Τριαδικός Θεός κατοικεί εκεί ανάμεσα στους ανθρώπους».
«Οι Ορθόδοξοι, εμπνευσμένοι απ’ αυτό το όραμα του “ουρανού επί γης”, πάσχισαν να κάνουν τη λατρεία τους σε εξωτερική λαμπρότητα και ομορφιά εικόνα της μεγάλης Λειτουργίας στον ουρανό. Το έτος 612 μ.Χ. στο προσωπικό της Αγίας Σοφίας άνηκαν 80 ιερείς, 150 διάκονοι, 40 διακόνισσες, 70 υποδιάκονοι, 160 αναγνώστες, 25 ψάλτες και 75 φύλακες. Αυτό δίνει μια αμυδρή ιδέα του μεγαλείου της Λειτουργίας που παρακολουθούσαν οι ακόλουθοι του Βλαδίμηρου». [Πηγή: Η Ορθόδοξη Λατρεία: Ο Επίγειος Ουρανός. Μητροπολίτης Διοκλείας Καλλίστου Ware, Καθηγητού Ορθοδόξου Θεολογίας Πανεπιστημίου Οξφόρδης].


Άγιος Γέροντας Παΐσιος - Συζήτηση με του λογισμούς

- Γέροντα, όταν έρχεται ένας λογισμός υπερήφανος, υποφέρω.
- Τόν κρατάς μέσα σου;
- Ναί.
 - Γιατί τόν κρατάς; Νά του κλείνεις την πόρτα. Άμα τον κρατάς μέσα σου, ζημία έχεις. Έρχεται ό λογισμός σαν τόν κλέφτη, του άνοίγεις τήν πόρτα, τόν βάζεις μέσα, πιάνεις κουβέντα μαζί του, και μετά έκεϊνος σέ κλέβει. Με τόν κλέφτη πιάνει κανείς κουβέντα; "Όχι μόνον κουβέντα δέν πιάνει, άλλά κλειδώνει τήν πόρτα, γιά νά μήν μπει μέσα. Μπορεί άκόμη και νά μή συζήτησεις μαζί του, άλλά γιατί νά τόν αφήσεις νά περάσει; Ας πούμε ένα παράδειγμα, δέν λέω ότι έχεις τέτοιους λογισμούς, άλλά άς υποθέσουµε ότι σου έρχεται ένας λογισμός ότι μπορούσες νά είσαι έσυ Γερόντισσα. Εντάξει, ήρθε ό λογισμός. Μόλις έρθει, πές στόν έαυτό σου: «πολύ καλά… θέλεις νά είσαι Γερόντισσα; γίνε πρώτα στόν έαυτό σου Γερόντισσα», οπότε άμέσως κόβεις τήν συζήτηση. Τί, μέ τόν διάβολο θά συζητάμε; Βλέπεις, όταν ό διάβολος πηγε νά πειράξει τόν Χριστό, Εκεινος του είπε: «΄Υπαγε όπίσω μου, σατανά». Αφου ό Χριστός είπε στόν διάβολο: «άντε πήγαινε...», έμεϊς τί νά συζητάμε;
- Γέροντα, είναι κακό νά συζητάω έναν άριστερό λογισμό, γιά νά δώ άπό που προέρχεται;
- Τό κακό είναι ότι δέν συζητάς μέ τόν λογισμό, όπως νομίζεις, άλλά μέ τό ταγκαλάκι. Περνάς εύχάριστα έκείνη τήν ώρα, μετά όμως παιδεύεσαι. Νά μή συζητάς καθόλου τέτοιους λογισμούς. Νά πιάνεις τήν χειροβομβίδα και νά τήν πετάς στόν έχθρό, γιά νά τόν σκοτώσεις. Η χειροβομβίδα έχει την ιδιότητα νά μή σκάει άμέσως, άλλά μετά δυο - τρία λεπτά. Έτσι και ο άριστερός λογισμός, αν τόν διώξεις άμέσως, δέν μπορεί νά σέ βλάψει. Αλλά έσυ μερικές φορές δέν έχεις έγρήγορση, δέν λές τήν ευχή, και δέν μπορείς νά άμυνθής. Έρχεται τό τηλεγράφημα του διαβόλου άπ’ έξω, τό παίρνεις, τό διαβάζεις, τό ξαναδιαβάζεις, τό πιστευεις και τό περνάς στό άρχεϊο. Αυτούς τους φακέλους θά τους παρουσιάσει τό ταγκαλάκι την ήμερα της Κρίσεως, γιά νά σέ κατηγορήσει.
- Γέροντα, πότε η προσβολή ένος άριστερού λογισμού είναι πτώση;
- Έρχεται ό λογισμός καί τόν διώχνεις άμέσως. Αύτό δεν είναι πτώση. Έρχεται καί τόν συζητάς. Αυτό είναι πτώση. Έρχεται, τόν δέχεσαι λίγο καί μετά τόν διώχνεις. Αύτό είναι μισή πτώση, γιατί και τότε έχεις πάθει ζημιά, επειδή μόλυνε ό διάβολος τόν νού σου. Δηλαδη είναι σαν νά ηρθε ό διάβολος καί τού είπες: «Καλημέρα, τί γίνεται; Καλά; Κάθησε νά σε κεράσω. Α, ο διάβολος είσαι; Φύγε τώρα». Αφού είδες ότι είναι ο διάβολος, γιατί τον έβαλες μέσα; Τόν κέρασες καί θά …ξανάρθη.
από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τόμος Γ σελ 66»  (ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)

Άγιος Γέροντας Παΐσιος - Συζήτηση με του λογισμούς

- Γέροντα, όταν έρχεται ένας λογισμός υπερήφανος, υποφέρω.
- Τόν κρατάς μέσα σου;
- Ναί.
 - Γιατί τόν κρατάς; Νά του κλείνεις την πόρτα. Άμα τον κρατάς μέσα σου, ζημία έχεις. Έρχεται ό λογισμός σαν τόν κλέφτη, του άνοίγεις τήν πόρτα, τόν βάζεις μέσα, πιάνεις κουβέντα μαζί του, και μετά έκεϊνος σέ κλέβει. Με τόν κλέφτη πιάνει κανείς κουβέντα; "Όχι μόνον κουβέντα δέν πιάνει, άλλά κλειδώνει τήν πόρτα, γιά νά μήν μπει μέσα. Μπορεί άκόμη και νά μή συζήτησεις μαζί του, άλλά γιατί νά τόν αφήσεις νά περάσει; Ας πούμε ένα παράδειγμα, δέν λέω ότι έχεις τέτοιους λογισμούς, άλλά άς υποθέσουµε ότι σου έρχεται ένας λογισμός ότι μπορούσες νά είσαι έσυ Γερόντισσα. Εντάξει, ήρθε ό λογισμός. Μόλις έρθει, πές στόν έαυτό σου: «πολύ καλά… θέλεις νά είσαι Γερόντισσα; γίνε πρώτα στόν έαυτό σου Γερόντισσα», οπότε άμέσως κόβεις τήν συζήτηση. Τί, μέ τόν διάβολο θά συζητάμε; Βλέπεις, όταν ό διάβολος πηγε νά πειράξει τόν Χριστό, Εκεινος του είπε: «΄Υπαγε όπίσω μου, σατανά». Αφου ό Χριστός είπε στόν διάβολο: «άντε πήγαινε...», έμεϊς τί νά συζητάμε;
- Γέροντα, είναι κακό νά συζητάω έναν άριστερό λογισμό, γιά νά δώ άπό που προέρχεται;
- Τό κακό είναι ότι δέν συζητάς μέ τόν λογισμό, όπως νομίζεις, άλλά μέ τό ταγκαλάκι. Περνάς εύχάριστα έκείνη τήν ώρα, μετά όμως παιδεύεσαι. Νά μή συζητάς καθόλου τέτοιους λογισμούς. Νά πιάνεις τήν χειροβομβίδα και νά τήν πετάς στόν έχθρό, γιά νά τόν σκοτώσεις. Η χειροβομβίδα έχει την ιδιότητα νά μή σκάει άμέσως, άλλά μετά δυο - τρία λεπτά. Έτσι και ο άριστερός λογισμός, αν τόν διώξεις άμέσως, δέν μπορεί νά σέ βλάψει. Αλλά έσυ μερικές φορές δέν έχεις έγρήγορση, δέν λές τήν ευχή, και δέν μπορείς νά άμυνθής. Έρχεται τό τηλεγράφημα του διαβόλου άπ’ έξω, τό παίρνεις, τό διαβάζεις, τό ξαναδιαβάζεις, τό πιστευεις και τό περνάς στό άρχεϊο. Αυτούς τους φακέλους θά τους παρουσιάσει τό ταγκαλάκι την ήμερα της Κρίσεως, γιά νά σέ κατηγορήσει.
- Γέροντα, πότε η προσβολή ένος άριστερού λογισμού είναι πτώση;
- Έρχεται ό λογισμός καί τόν διώχνεις άμέσως. Αύτό δεν είναι πτώση. Έρχεται καί τόν συζητάς. Αυτό είναι πτώση. Έρχεται, τόν δέχεσαι λίγο καί μετά τόν διώχνεις. Αύτό είναι μισή πτώση, γιατί και τότε έχεις πάθει ζημιά, επειδή μόλυνε ό διάβολος τόν νού σου. Δηλαδη είναι σαν νά ηρθε ό διάβολος καί τού είπες: «Καλημέρα, τί γίνεται; Καλά; Κάθησε νά σε κεράσω. Α, ο διάβολος είσαι; Φύγε τώρα». Αφού είδες ότι είναι ο διάβολος, γιατί τον έβαλες μέσα; Τόν κέρασες καί θά …ξανάρθη.
από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τόμος Γ σελ 66»  (ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)

Πρωτογενές πλεόνασμα: Πανηγυρισμοί, απογοητεύσεις και ερωτηματικά

Σχόλιο ιστολογίου: Σε μία χώρα που δεν γίνονται σοβαρές επενδύσεις, που κλείνουν πολλά μαγαζιά, που αυξάνονται οι πολίτες που δεν μπορούν να αγοράσουν τα αναγκαία, που έχουν μπει φόροι σε ότι υπάρχει, να χαίρεσαι για το ότι έχεις δημόσιο πλεόνασμα….
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την χαρά, ούτε την αισιοδοξία, ότι θα πάμε σε ανάπτυξη. Μάλλον μας κοροϊδεύουν
Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα έχουν γίνει από το ιστολόγιο
*********************
Πανηγυρισμοί λοιπόν για τη δημιουργία «πρωτογενούς πλεονάσματος» 3,9 % του ΑΕΠ για το 2016, πολύ πάνω από τον στόχο του 0,5 %. Σε προηγούμενη αρθογραφία έχουμε αναφέρει βέβαια ότι ο όρος «πρωτογενές πλεόνασμα» σημαίνει ότι τα έσοδα είναι μεγαλύτερα των δαπανών αλλά χωρίς οι τόκοι για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους να περιλαμβάνονται (υπολογίζονται) στις δαπάνες.
Ασφαλώς, η ύπαρξη πρωτογενών πλεονασμάτων είναι γενικά μια «ένδειξη» θετικής πορείας για την οικονομία. Μεταξύ άλλων δίνει στη χώρα και τη δυνατότητα (τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο) να μην «εκλιπαρεί» για νέα δάνεια ώστε να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες υποχρεώσεις της.
Βεβαίως έχει ενδιαφέρον αφενός να αναλυθεί το πώς ακριβώς προκύπτει το θετικό πρόσημο της πράξης Έσοδα μείον Δαπάνες, και αφετέρου να «αποτιμηθεί» το πραγματικό κόστος αυτού του «συν».
Για παράδειγμα, σε μια χώρα θα μπορούσαμε να μειώσουμε τις δαπάνες για υγεία, παιδεία, και γενικά κοινωνική πρόνοια, να μην πληρώνουμε τις εντός του κράτους υποχρεώσεις, και στο σκέλος των εσόδων να δράσουμε πολύ «αποτελεσματικά» φορολογώντας... γενικά φορολογώντας τα πάντα.
Αν «πάει» η σκέψη μας σε τέτοιες λογικές θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δεν έχουμε «ενδείξεις» οικονομικής ανάκαμψης που μεταξύ άλλων θα οδηγούσε και σε μια πιθανή βιωσιμότητα του χρέους, αλλά μάλλον αναφερόμαστε σε τριτοκοσμικές οικονομικές πολιτικές που ασφαλώς οδηγούν στην διαιώνιση της ύφεσης και στην ολοένα και αυξανόμενη απόσταση από το πραγματικό break even point των δημόσιων οικονομικών.
Δηλαδή, σε μικροοικονομικό επίπεδο, το σημερινά υπερχρεωμένο νοικοκυριό «κόβει» από, ή δεν «πληρώνει» καθόλου, ενοίκια, δίδακτρα σπουδών για τα παιδιά του, ιατρικές εξετάσεις, ΔΕΗ, βενζίνη για το αυτοκίνητό του, τα απαραίτητα από το Super Market, και αν παρ'ἐλπίδα έχει λαμβάνειν από το γείτονα.., απαιτεί την κεφαλήν επί πίνακι. Φυσικά με τέτοιες πολιτικές λιτότητας δίνει αναμφίβολα «ζωή» στο τώρα του, αλλά όχι προοπτική μείωσης των χρεών του. Και αυτά είναι πολλά, ενώ οι δανειστές δεν κάνουν «δώρα»!
Aπογοήτευση αντικαθιστά τους πανηγυρισμούς όταν συνειδητοποιείς ότι οι τρόποι - μέθοδοι με τους οποίους δημιουργήθηκε το πρωτογενές πλεόνασμα είχαν την επαναστατική έως και πρωτότυπη οικονομική λογική της δημιουργίας «πρωτογενούς ελλείμματος» στη μέση ελληνική οικογένεια ή επιχείρηση!
Η απογοήτευση συνεχίζεται και παραμερίζει τους πανηγυρισμούς αν σκεφτούμε ότι ο τραπεζικός τομέας (παρά την ανακεφαλαίωση) εξακολουθεί να μη χορηγεί κεφάλαια στον εξασθενισμένο μέσο Έλληνα που ψάχνοντας την προσωπική του ανάκαμψη θέλει να δημιουργήσει μια νέα δουλειά. Γίνεται δε ακόμα πιο έντονη αναλογιζόμενοι το μέγεθος των φόρων που θα «ακολουθήσουν» την όποια ιδιωτική πρωτοβουλία αν (παρά την έλλειψη χρηματοδότησης) θελήσει να εμφανιστεί. Και ασφαλώς οι υψηλοί φορολογικού συντελεστές δεν αποτέλεσαν ποτέ κίνητρο επένδυσης σε (γνωστή) οικονομία!
Ερωτηματικά προκύπτουν για την παρατεταμένη εσκεμμένη άγνοια του όρου επένδυση σε διάφορους χειριστές της ελληνικής γλώσσας! Θα θέλαμε να ενεργοποιήσουμε στη μνήμη τους ότι επένδυση (σε οικονομικούς όρους) δε σημαίνει «ψωνίζω» σε πλειστηριασμό ή «αγοράζω» κάτι που υπάρχει όταν έχω (κατά λάθος πάντα..) φροντίσει να του μειώσω ασφυκτικά την αξία του. Αντίθετα η λέξη αφορά την «δημιουργία» ενός νέου έργου, μιας νέας επιχείρησης ή ενός νέου κτιρίου.
Αυτό το χαρακτηριστικό του νέου είναι εκείνο που θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, νέα εισοδήματα, νέα δυνατότητα αποπληρωμής χρεών, νέα κατανάλωση, άρα και νέα αύξηση της παραγωγής. Και από ότι γνωρίζουμε (τους τελευταίους αιώνες..) έτσι οι οικονομίες παίρνουν μπρος!
Εμείς πάντως θα πανηγυρίζαμε αν βλέπαμε τα «εγκαίνια» των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων για την ισχυροποίηση ή την ορθολογική λειτουργία της οικονομίας. Κάτι που δε σημαίνει νέα μέτρα λιτότητας.
Απογοητευόμαστε που υιοθετούμε οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης (!) που οδηγούν στην προσωρινή ευημερία των αριθμών...
Και παραμένουμε με τη ρητορική ερώτηση: Μήπως δεν είμαστε καλοί οικονομολόγοι για να μεταφράζουμε σωστά ή έστω ικανοποιητικά, αυτές που «ατιμώρητα» κυκλοφορούν ελεύθερα και αυτοαποκαλούνται οικονομικές λογικές;

Πρωτογενές πλεόνασμα: Πανηγυρισμοί, απογοητεύσεις και ερωτηματικά

Σχόλιο ιστολογίου: Σε μία χώρα που δεν γίνονται σοβαρές επενδύσεις, που κλείνουν πολλά μαγαζιά, που αυξάνονται οι πολίτες που δεν μπορούν να αγοράσουν τα αναγκαία, που έχουν μπει φόροι σε ότι υπάρχει, να χαίρεσαι για το ότι έχεις δημόσιο πλεόνασμα….
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την χαρά, ούτε την αισιοδοξία, ότι θα πάμε σε ανάπτυξη. Μάλλον μας κοροϊδεύουν
Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα έχουν γίνει από το ιστολόγιο
*********************
Πανηγυρισμοί λοιπόν για τη δημιουργία «πρωτογενούς πλεονάσματος» 3,9 % του ΑΕΠ για το 2016, πολύ πάνω από τον στόχο του 0,5 %. Σε προηγούμενη αρθογραφία έχουμε αναφέρει βέβαια ότι ο όρος «πρωτογενές πλεόνασμα» σημαίνει ότι τα έσοδα είναι μεγαλύτερα των δαπανών αλλά χωρίς οι τόκοι για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους να περιλαμβάνονται (υπολογίζονται) στις δαπάνες.
Ασφαλώς, η ύπαρξη πρωτογενών πλεονασμάτων είναι γενικά μια «ένδειξη» θετικής πορείας για την οικονομία. Μεταξύ άλλων δίνει στη χώρα και τη δυνατότητα (τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο) να μην «εκλιπαρεί» για νέα δάνεια ώστε να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες υποχρεώσεις της.
Βεβαίως έχει ενδιαφέρον αφενός να αναλυθεί το πώς ακριβώς προκύπτει το θετικό πρόσημο της πράξης Έσοδα μείον Δαπάνες, και αφετέρου να «αποτιμηθεί» το πραγματικό κόστος αυτού του «συν».
Για παράδειγμα, σε μια χώρα θα μπορούσαμε να μειώσουμε τις δαπάνες για υγεία, παιδεία, και γενικά κοινωνική πρόνοια, να μην πληρώνουμε τις εντός του κράτους υποχρεώσεις, και στο σκέλος των εσόδων να δράσουμε πολύ «αποτελεσματικά» φορολογώντας... γενικά φορολογώντας τα πάντα.
Αν «πάει» η σκέψη μας σε τέτοιες λογικές θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δεν έχουμε «ενδείξεις» οικονομικής ανάκαμψης που μεταξύ άλλων θα οδηγούσε και σε μια πιθανή βιωσιμότητα του χρέους, αλλά μάλλον αναφερόμαστε σε τριτοκοσμικές οικονομικές πολιτικές που ασφαλώς οδηγούν στην διαιώνιση της ύφεσης και στην ολοένα και αυξανόμενη απόσταση από το πραγματικό break even point των δημόσιων οικονομικών.
Δηλαδή, σε μικροοικονομικό επίπεδο, το σημερινά υπερχρεωμένο νοικοκυριό «κόβει» από, ή δεν «πληρώνει» καθόλου, ενοίκια, δίδακτρα σπουδών για τα παιδιά του, ιατρικές εξετάσεις, ΔΕΗ, βενζίνη για το αυτοκίνητό του, τα απαραίτητα από το Super Market, και αν παρ'ἐλπίδα έχει λαμβάνειν από το γείτονα.., απαιτεί την κεφαλήν επί πίνακι. Φυσικά με τέτοιες πολιτικές λιτότητας δίνει αναμφίβολα «ζωή» στο τώρα του, αλλά όχι προοπτική μείωσης των χρεών του. Και αυτά είναι πολλά, ενώ οι δανειστές δεν κάνουν «δώρα»!
Aπογοήτευση αντικαθιστά τους πανηγυρισμούς όταν συνειδητοποιείς ότι οι τρόποι - μέθοδοι με τους οποίους δημιουργήθηκε το πρωτογενές πλεόνασμα είχαν την επαναστατική έως και πρωτότυπη οικονομική λογική της δημιουργίας «πρωτογενούς ελλείμματος» στη μέση ελληνική οικογένεια ή επιχείρηση!
Η απογοήτευση συνεχίζεται και παραμερίζει τους πανηγυρισμούς αν σκεφτούμε ότι ο τραπεζικός τομέας (παρά την ανακεφαλαίωση) εξακολουθεί να μη χορηγεί κεφάλαια στον εξασθενισμένο μέσο Έλληνα που ψάχνοντας την προσωπική του ανάκαμψη θέλει να δημιουργήσει μια νέα δουλειά. Γίνεται δε ακόμα πιο έντονη αναλογιζόμενοι το μέγεθος των φόρων που θα «ακολουθήσουν» την όποια ιδιωτική πρωτοβουλία αν (παρά την έλλειψη χρηματοδότησης) θελήσει να εμφανιστεί. Και ασφαλώς οι υψηλοί φορολογικού συντελεστές δεν αποτέλεσαν ποτέ κίνητρο επένδυσης σε (γνωστή) οικονομία!
Ερωτηματικά προκύπτουν για την παρατεταμένη εσκεμμένη άγνοια του όρου επένδυση σε διάφορους χειριστές της ελληνικής γλώσσας! Θα θέλαμε να ενεργοποιήσουμε στη μνήμη τους ότι επένδυση (σε οικονομικούς όρους) δε σημαίνει «ψωνίζω» σε πλειστηριασμό ή «αγοράζω» κάτι που υπάρχει όταν έχω (κατά λάθος πάντα..) φροντίσει να του μειώσω ασφυκτικά την αξία του. Αντίθετα η λέξη αφορά την «δημιουργία» ενός νέου έργου, μιας νέας επιχείρησης ή ενός νέου κτιρίου.
Αυτό το χαρακτηριστικό του νέου είναι εκείνο που θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, νέα εισοδήματα, νέα δυνατότητα αποπληρωμής χρεών, νέα κατανάλωση, άρα και νέα αύξηση της παραγωγής. Και από ότι γνωρίζουμε (τους τελευταίους αιώνες..) έτσι οι οικονομίες παίρνουν μπρος!
Εμείς πάντως θα πανηγυρίζαμε αν βλέπαμε τα «εγκαίνια» των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων για την ισχυροποίηση ή την ορθολογική λειτουργία της οικονομίας. Κάτι που δε σημαίνει νέα μέτρα λιτότητας.
Απογοητευόμαστε που υιοθετούμε οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης (!) που οδηγούν στην προσωρινή ευημερία των αριθμών...
Και παραμένουμε με τη ρητορική ερώτηση: Μήπως δεν είμαστε καλοί οικονομολόγοι για να μεταφράζουμε σωστά ή έστω ικανοποιητικά, αυτές που «ατιμώρητα» κυκλοφορούν ελεύθερα και αυτοαποκαλούνται οικονομικές λογικές;

Έλληνες…Είμαστε εν τέλει, συνένοχοι στην ασέβεια που διαπράττεται ενάντια στο Θεό και την πατρίδα μας

Έλληνες είμαστε εν τέλει συνένοχοι στην ασέβεια που διαπράττεται ενάντια στο Θεό και την πατρίδα μας.
Είμαστε συνένοχοι στην ασέβεια που διαπράττεται στους νεκρούς της χώρας, που υπερασπίσθηκαν την ελευθερία και τα ιερά χώματα αυτού του τόπου. 
Η Μνημονιακή Βουλή αφαιρεί από το Σύνταγμα, τη φράση «στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίς και Αδιαίρετης Τριάδας». Το αποτέλεσμα η χώρα μας σε λίγο καιρό να μην είναι το Ορθόδοξο Κράτος που ξέραμε. Να μην έχει ένα στράτευμα συμπαγές, αλλά πλέον να μπορεί να υπηρετεί όποιος προσέρχεται σε αυτήν τη χώρα. Ίσως κάποιοι από εμάς να προλάβουν να δουν Πρόεδρο Δημοκρατίας έναν μη Ελληνα, εφόσον αφαιρείται και από τον όρκο.
Έλληνες ντροπή μας!
Πλέον η ασέβεια απέναντι στο Θεό και τους ήρωες μας θα γίνει χωρίς καμία διαμαρτυρία. 
Ντροπή σε όλους αυτούς που σφετερίζονται την πολιτική και που συντόμως θα έρθουν να μας ζητήσουν την ψήφο ως δήθεν μη μνημονιακοί.
Ντροπή στον Κλήρο και τους Μονάχους που δέχονται την ασέβεια αυτή προς το Θεό, που εν τέλει επί της ουσίας αθετούμε όλοι μαζί την υπογραφή για την Ελευθερία που έβαλε η Παναγία το 1821.
Βλέπετε εν τέλει διαλέξαμε όλοι μαζί το Μαμμωνά και όχι το Θεό…
ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ…
Θεέ μου ας πέσει το «κακό» τουλάχιστον στη γενιά μας και όχι στις επόμενες που δε θα έχουν καμία ευθύνη.
ΣΜΡΟΣ ΠΝ. Τσακάλης Αθανάσιος
«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»
[ Ανδρέας Κάλβος "Εις Σάμον"]

Ἕνα προφητικό κείμενο (1) γραμμένο τό 1964, πού πρέπει νά διαβάσουν κυρίως οἱ οἰκουμενιστές γιατί τούς ἀφορᾶ ἄμεσα!!!

Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου
Αυγουστίνου Καντιώτη
Θεολόγοι τίνες, επηρεαζόμενοι από τα σύγχρονα παγκόσμια ρεύματα, ως καραμέλλαν πιπιλίζουν τώρα τελευταίως την λέξιν «οικουμενικότης», «οικουμενικόν πνεύμα», «οικουμενική κίνησις».
Οικουμενικότης! Τι ωραία λέξις! Αλλά κάτω από την λέξιν αυτήν κρύπτεται ο φοβερώτερος δια την Ορθοδοξίαν κίνδυνος. Ποιος κίνδυνος; Θα τον παρουσιάσωμεν με ένα παράδειγμα:
Μία γυνή είνε πιστή εις τον άνδρα της. Δεν επιτρέπει τρίτος τις να υπεισέλθη εις τας σχέσεις των. Διαρκώς ενθυμείται τας επισήμους υποσχέσεις που έδωκεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Αλλ’ η γυνή αύτη τυγχάνει να είνε εκτάκτου καλλονής, και ελκύει τα βλέμματα πολλών.
Λόγω όμως της εντιμότητος της γυναικός, όποιος θα ετόλμα να την πλησίαση και να κάνη πρότασιν περί ανηθίκων σχέσεων, αμέσως θα απεκρούετο μετ’ οργής. Και εάν επέμενεν, ένα ισχυρόν ράπισμα της εντίμου γυναικός επί του αναιδούς προσώπου του θα τον έκανε να συνέλθη.
Τούτο λοιπόν καλώς γνωρίζοντες τα φαύλα υποκείμενα, άλλην μέθοδον μεταχειρίζονται.
Προσπαθούν να εξακριβώσουν εις ποία πράγματα αρέσκεται αύτη. Εάν, δηλαδή, αγαπά την ποίησιν, την φιλοσοφίαν, την καλλιτεχνίαν κ.λ.π. Και από τα πράγματα αυτά θ’ αρπαχθή ο κρύφιος εραστής, και με μεγάλην επιτηδειότητα θα επιδιώξη ν’αρχίση αθώαν συζήτησιν επί των θεμάτων της αρεσκείας της γυναικός. «Τι ωραίον είνε αυτό το ποίημα!», «Τι ωραία είνε αυτή η εικών!», «Πόσον θαυμάσιον είνε αυτό το θεατρικόν έργον!», «Πόσον γλυκεία η μουσική!».
Έτσι αρχίζει ο διάλογος... Η δε αφελής και ανύποπτος γυνή αφήνεται να παρασύρεται εις μακράς συζητήσεις μετά του απατεώνος, του οποίου, καθ’ ον χρόνον η γλώσσα ρητορεύει περί φιλολογίας και καλλιτεχνίας, η καρδία σκιρτά επί τη μυστική ελπίδι της κατακτήσεως της γυναικός.
Και αφού δια των συζητήσεων δημιουργηθή κλίμα μεγάλης οικειότητος και αμοιβαίας κατανοήσεως, τότε θα επέλθη και «το μοιραίον», η άτιμος δηλαδή πράξις, η αισχρά ένωσις, η οποία ήρχισε μ’ ένα αθώον διάλογον, όπως ποτέ και εν τη Εδέμ ο πονηρότατος όφις μ’ ένα γλυκύν διάλογον κατώρθωσε να απατήση την Εύαν.
Μας εννοείτε, αγαπητοί μου, τι θέλομεν να είπωμεν; Παραβολικός είνε ο λόγος μας. Η γυνή, περί της οποίας ομιλούμεν ανωτέρω, είνε η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία.Αυτή είνε η καλλονή. Αυτή είνε η περιφέρουσα τον ήλιον, κατά την θαυμαστήν εικόνα της Αποκαλύψεως. Αυτή είνε η ηλιοστάλακτος, η φέρουσα επί της κεφαλής στέφανον αστέρων δώδεκα και τη σελήνη υπό τους πόδας αυτής (Αποκ. 12,1). Αυτή, η Ορθόδοξος Εκκλησία, έμεινε πιστή εις τον Κύριον, εις τον αιώνιον Νυμφίον.
Αυτή εφύλαξεν αγνήν την προφορικήν και γραπτήν παράδοσιν του Κυρίου και των αποστόλων, κατά την θεόπνευστον συμβουλήν∙ «Στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι' επιστολής ημών» (Β' Θεσ. 2,15).
Αυτή, η Ορθόδοξος Εκκλησία, επί 19 αιώνας μάχεται κραταιόν και αιματηρόν αγώνα κατά της πολυειδούς πλάνης, κατά των ποικιλωνύμων αιρέσεων, που επεζήτησαν να μολύνουν και να διαφθείρουν την αγνότητά της. Μία δε εκ των φοβερωτέρων αιρέσεων είνε και ο παπισμός, ο οποίος λόγω των πλανών του, του απολυταρχικού πνεύματος και των φοβερών εγκλημάτων του, προεκάλεσε τον προτεσταντισμόν και την κατάτμησιν της όλης χριστιανοσύνης. Ναι. Αιρετικοί είνε οι παπικοί, ως ορθώς τονίζει το ορθόδοξον περιοδικόν «Σωτήρ» εις το τελευταίον του φύλλον.
Την εμμονήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την πατρώαν ευσέβειαν γνωρίζουν καλώς οι εχθροί της, και μάλιστα ο παπισμός. Και επειδή οι εχθροί ούτοι δια πολλών παραδειγμάτων έχουν πεισθή ότι δι’ ενός κατά μέτωπον πολέμου δεν δύνανται να εκπορθήσουν το φρούριον της Ορθοδοξίας, άλλην τακτικήν μετέρχονται εσχάτως. Ήρχισαν νέον πόλεμον. Τον πόλεμον της …ειρήνης! Χειρότερον από τον πόλεμον των σταυροφοριών. Δεν ακούετε την λαλιάν του όφεως, του επιζητούντος να φθείρη τα νοήματα της Ορθοδοξίας από της απλότητος ημών; (Β' Κορ. 113)· Ιδού τι λέγει ο όφις· «Ω Ορθόδοξος Εκκλησία! Διατί μένεις μακράν; Μη με φοβείσαι. Δεν είμαι ο δράκων.
Είμαι ο γλυκύς άγγελος που σου φέρω το μήνυμα της αγάπης. Δεν έχω σκοπόν να σε θίξω εις τίποτε. Κράτησε τα δόγματά σου και τας παραδόσεις. Αυτά είνε δια τους θεολόγους... Εγώ σε προσκαλώ εις το σαλόνι μου δια να συζητήσωμεν άλλα θέματα. Δια να δημιουργήσωμεν ένα κοινόν μέτωπον κατά της πενίας, κατά της δυστυχίας, κατά της αθεΐας, κατά του κομμουνισμού, κατά του πολέμου κ.λ.π… (2) Δεν σε συγκινούν αυτά τα θέματα; Δεν σε ενθουσιάζει η πρότασις αυτή;
Έλα λοιπόν να διεξαγάγωμεν τον διάλογόν μας, επί υψηλού επιπέδου, επί του επιπέδου της οικουμενικότητος και της αμοιβαίας κατανοήσεως, και θα ιδής πόσον ωραία θα είνε η συνάντησίς μας!». Ορθόδοξος Εκκλησία μας! Πονεμένη και μαρτυρική Μάνα μας! Θα δεχθής την πρότασιν αυτήν;
Θ' ανοίξης διάλογον με τον παπισμόν; Και δεν διαβλέπεις ότι εις την πρότασιν αυτήνυπάρχει ο κίνδυνος, δι’ ανικανότητα και αναξιότητα των εκπροσωπούντων σε, (βλέπε ψευδοσύνοδο Κρήτης 2016) να δημιουργηθή μία κατάστασις εις τρομερόν βαθμόν ευνοϊκή δια τους εχθρούς σου, μέσα εις την οποίαν, χωρίς να το καταλάβης, θα πέσης εις την αγκάλην του παπισμού και θα συμβή η... «ένωσις», η ψευδώνυμος ένωσις, η πνευματική μοιχεία, η πλέον άτιμος πράξις η οποία ημπορεί να συμβή ποτέ και δια την οποίαν θα χρειασθούν αιώνες μετανοίας;
(Τό ἀποκορύφωμα τῆς προφητείας. Παρακαλοῦμε νά τό προσέξουν καλά ὅλοι οἱ προδότες (οἰκουμενιστές καί ἄφωνοι) τῆς Ὀρθοδοξίας):
Οι δε ορθόδοξοι, οι οποίοι θα θελήσουν να παίξουν ρόλον μαστροπού της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα έλθη η ώρα που θ' αναστενάζουν και θα λέγουν: 
«Η γλώσσα αυτή, που ερρητόρευε περί οικουμενικότητος και αμοιβαίας κατανοήσεως, ας κοπή».
«Τα πόδια αυτά, που έτρεχον προς συνάντησιν των υποκρινομένων φιλίαν μετά της Ορθοδοξίας, ας σαπίσουν». 
«Τα χέρια αυτά, τα οποία υπέγραψαν επιστολάς και υπομνήματα οικουμενικότητος, να πέσουν!»
Αυτή, αγαπητοί μου, εν λόγω παραβολικώ και ρεαλιστικώ είνε η περιλάλητος θεωρία της οικουμενικότητος που «χάφτουν» οι εκ των ημετέρων χάνοι. Η θεωρία περί οικουμενικής κινήσεως, κάτω από την οποίαν δύνανται να στεγασθούν όλα τα είδη των αιρέσεων, και τα πλέον ετερόκλητα στοιχεία, αποτελεί, επαναλαμβάνομεν, κίνδυνον δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.
Διότι υποτιμά την σημασίαν των δογμάτων, των αιωνίων τούτων αληθειών της θείας αποκαλύψεως, αι οποίαι, διατυπωθείσαι θαυμαστώς εις τους συντόμους όρους των Οικουμενικών Συνόδων, είνε ως τα οστά και η σπονδυλική στήλη, άνευ των οποίων το σώμα μεταβάλλεται εις πλαδαράν και άμορφον μάζαν.
Υποτιμά τους Ιερούς Κανόνας, τους οποίους οι οπαδοί της οικουμενικότητος αποκαλούν «απηρχαιωμένα και σκωριασμένα όπλα». Συνελόντι δε ειπείν, υποτιμά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν καθόλου, δια την οποίαν οι οπαδοί της οικουμενικότητος λέγουν ότι «είνε αυταρέσκεια και βλασφημία να νομίζωμεν ότι αυτή και μόνη είνε η αληθινή Εκκλησία, η κατέχουσα ακίβδηλον την αλήθειαν της θείας αποκαλύψεως». (Βλέπε: αἱρέσεις="ἐκκλησίες" στίς ἀποφάσεις τῆς ψευδσυνόδου Κρήτης 2016).
Ούτω τα δόγματα και η ηθική, αδιασπάστως ηνωμένα εν τη Ορθοδοξία, εν τη οικουμενική κινήσει τείνουν να εξατμισθούν και να παραμείνη ένα απατηλόν σχήμα αγάπης.
Ούτως η θεωρία της οικουμενικότητος και «της συνυπάρξεως των λαών», υπό κοσμικών και πολιτικών κύκλων του αιώνος υποστηριζόμενη προς στήριξιν μιας επισφαλούς ειρήνης, εισβάλουσα ήδη και εις τον πνευματικόν κόσμον, όπου οι συμβιβασμοί είνε απαράδεκτοι, δύναται να προκαλέση σύγχυσιν και αναστάτωσιν, πραγματικήν Βαβέλ. Η ζύμη είνε άχρηστος, εάν αναμιχθή με άλλα στοιχεία και χάση την δραστικήν της ενέργειαν. Και η Ορθοδοξία είνε η αρίστη ζύμη, η ζύμη της αληθείας η οποία δύναται όλον το φύραμα να ζύμωση, αλλ' υπό την προϋπόθεσιν να παραμείνη άμικτος από ξενικά στοιχεία, καθαρά.
Δια τούτο εχθροί της Ορθοδοξίας είνε οι οπαδοί της θεωρίας της οικουμενικότητος. Δεν διστάζομεν δε δια τούτο να ονομάσωμεν την κίνησιν αυτήν της οικουμενικότητος «νέαν αίρεσιν», εναντίον της οποίας πρέπει πάση δυνάμει ν' αμυνθή η Ορθόδοξος Εκκλησία.
______________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Από το βιβλίο «αντιπαπικά», του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, σελ. 98 -105, γραμμένο το 1964 (εκδόσεις «Σταυρός»).
Το όντως προφητικό αυτό κείμενο επαναδημοσίευσε η «Χριστιανική Σπίθα» (φύλλο 650, Απρίλιος 2007), μετά από προτροπή - επισήμανση ενός αναγνώστη της από την Αθήνα.\
2. Κοντά στις άλλες προφάσεις για τον πονηρό διάλογο, μπορεί να προστεθεί τώρα το ενδιαφέρον για τη «μνεία του Χριστιανισμού στο ευρωσύνταγμα», την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», το «οικολογικό πρόβλημα», την «συνεργασία στον τομέα της βιοηθικής» κ.α. Κατά τα άλλα, τα λόγια του σεβαστού ιεράρχη είναι σαν να γράφτηκαν σήμερα!!! 

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Γκουλάγκ: τα σοβιετικά στρατόπεδα θανάτου και ο αρχιτέκτονάς τους

Αναδημοσίευση από: redskywarning.blogspot.gr

Η μαρξιστική αντίληψη για το έγκλημα υποστηρίζει ότι η γενεσιουργός αιτία του είναι η «εκμετάλλευση των μαζών» και συνεπώς όταν αυτή θα παύσει να υφίσταται, θα εξαλειφθεί και η παραβατική συμπεριφορά των ανθρώπων. Μετά, όμως από την βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους, ο Λένιν διατύπωσε την άποψη ότι η δημιουργία του σοβιετικού κράτους θα προκαλούσε την εμφάνιση ενός νέου είδους εγκληματία που θα αποκαλούνταν «ταξικός εχθρός».
Τα λαϊκά δικαστήρια που συστάθηκαν αμέσως μετά την «Οκτωβριανή Επανάσταση» δεν άργησαν να προσδιορίσουν και να στοχοποιήσουν ως τέτοιους τους τραπεζίτες, τους εμπόρους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους φύλακες της τσαρικής περιόδου και γενικά κάθε άτομο που έδινε την εντύπωση του «ύποπτου», τους οποίους και καταδίκαζαν αυθαίρετα σε ποινές φυλάκισης, καταναγκαστικά έργα και σε θανατική ποινή.

Η αφορμή για την υλοποίηση του σχεδίου του Λένιν για εγκλεισμό των «εχθρών» σε «ειδικά στρατόπεδα» δόθηκε μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του από την Δώρα Καπλάν, τον Αύγουστο του 1918. Το σώμα που θα αναλάμβανε την εφαρμογή της πολιτικής του«Κόκκινου Τρόμου» ήταν η «Παν-Ρωσική Έκτακτη Επιτροπή για την Μάχη κατά των Αντεπαναστατικών Συνωμοσιών και της Δολιοφθοράς», γνωστή και ως «Τσεκά», δηλαδή η μυστική αστυνομία, υπό την ηγεσία του Πολωνού «επαναστάτη» Φέλιξ Ντζερζίνσκι (Felix Dzerzhinsky). 
Τον Σεπτέμβριο εξαπολύθηκε ένα ανηλεές κύμα τρομοκρατίας με συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις των «εχθρών» της επανάστασης. Το πρώτο διάταγμα που εκδόθηκε κατά την περίοδο του «Κόκκινου Τρόμου» δεν απαιτούσε απλά την σύλληψη και την φυλάκιση των εκπροσώπων της μπουρζουαζίας και των γαιοκτημόνων, των κληρικών και των αντεπαναστατικών στοιχείων, αλλά και τον εγκλεισμό τους σε «στρατόπεδα συγκέντρωσης».
Μέχρι το τέλος του 1919 είχαν καταγραφεί 21 τέτοια στρατόπεδα, τα οποία αυξήθηκαν σε 107 στο τέλος του 1920. Οι διοικητές των στρατοπέδων αυτών επιδίωκαν περισσότερο να εξευτελίσουν και να χλευάσουν τους έγκλειστους, πρώην εύπορους αστούς, τους οποίους ανάγκαζαν να εκτελούν ταπεινωτικές δουλειές, παρά να τους εμφυσήσουν το πνεύμα της παραγωγικής εργασίας, όπως υποστήριζαν οι ηγέτες της «επανάστασης».
Κρατούμενοι εργάζονται στην διάνοιξη της διώρυγας της Λευκής Θάλασσας. Η σημασία του έργου ήταν ασήμαντη, αλλά μέχρι την ολοκλήρωσή του πέθαναν τουλάχιστον 25.000 άνθρωποι
Μέχρι το τέλος του εμφυλίου πολέμου, είχαν διαμορφωθεί δύο συστήματα φυλακών: Το Κομισαριάτο Δικαιοσύνης και αργότερα Κομισαριάτο Εσωτερικών ήταν υπεύθυνο για τις φυλακές, στις οποίες είχαν εγκλειστεί οι «ποινικοί» εγκληματίες. Η Τσεκά που μετέπειτα μετονομάσθηκε σε GPU, OGPU, NKVD και KGB ήλεγχε τα «ειδικά» ή «έκτακτα» στρατόπεδα, στα οποία φυλακίζονταν οι «πολιτικοί κρατούμενοι». Στις «ειδικές» φυλακές δεν κρατούνταν μόνο οι «αντιδραστικοί», αλλά και αναρχικοί, στελέχη αριστερών κομμάτων και κινημάτων, όπως οι μενσεβίκοι και οι σοσιαλεπαναστάτες, οι οποίοι είχαν λάβει μέρος στην «επανάσταση», αλλά μετά την επικράτησή της δεν τάχθηκαν με το μέρος του Λένιν. Οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι οργάνωναν : διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, είχαν διασυνδέσεις στο εξωτερικό με «συγγενείς» ιδεολογικά ομάδες, τις οποίες ενημέρωναν για την άθλια κατάσταση των φυλακών και δέχονταν τις επισκέψεις του Ερυθρού Σταυρού Πολιτικών Κρατούμενων.
Η Τσεκά ήταν αδύνατο να ελέγξει τις εξεγέρσεις των «σοσιαλιστών» και των άλλων απείθαρχων κρατούμενων, που κρατούνταν στις πτέρυγες των φυλακών της Μόσχας. Γι’ αυτό, την Άνοιξη του 1923, αποφάσισε να τους μεταφέρει στα νησιά Σολοβέτσκι στην Λευκή Θάλασσα, όπου υπήρχε ένα μοναστικό συγκρότημα, που και στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί ως φυλακή για τους αντιπάλους των Τσάρων. Στα «βόρεια στρατόπεδα ειδικής σημασίας», γνωστά ως SLON, αρχικά οι «αντιδραστικοί» ιερείς και οι «σοσιαλιστές» κρατούμενοι δεν εργάζονταν και είχαν καταφέρει να διατηρήσουν αρκετά «προνόμια». Ζούσαν μακριά από τους υπόλοιπους κρατούμενους, οι οποίοι αντίθετα υποβάλλονταν σε σκληρά και άσκοπα βασανιστήρια από τους σαδιστές φρουρούς τους ή εκτελούνταν, όταν κρίνονταν ύποπτοι για υποκίνηση εξέγερσης ή πέθαιναν από τις επιδημίες τύφου και λιμού.

Ο αρχιτέκτονας των Γκουλάγκ














Οι φυλακές του Σολοβέτσκι ήταν ασύμφορες οικονομικά για το σοβιετικό κράτος και η ηγεσία του αναζητούσε τρόπους, ώστε από την λειτουργία τους να εξασφαλίζει κέρδος. Την αφορμή έδωσε μια επιστολή που έριξε στο «κυτίο παραπόνων» ο Νάφταλι Φρένκελ (Naftaly Frenkel), ένας Εβραίος κρατούμενος, στην οποία ανέλυε τα προβληματικά στοιχεία των παραγωγικών δραστηριοτήτων του στρατοπέδου και πρότεινε μια συντονισμένη μέθοδο κατανομής τροφίμων και οργάνωσης κρατούμενων. Ειδικότερα, οι κρατούμενοι του SLON θα χωρίζονταν σε τρεις ομάδες, ανάλογα με τις σωματικές τους ικανότητες: σε όσους ήταν ικανοί να εκτελούν βαριά εργασία, σε όσους ήταν ικανοί για ελαφριά εργασία και στους ανάπηρους. Συνεπώς, οι κρατούμενοι θα σιτίζονταν ανάλογα με τον όγκο της εργασίας τους. Οι αδύναμοι θα στερούνταν την τροφή, θα αποδυναμώνονταν ακόμη περισσότερό και τελικά είτε θα αρρώσταιναν είτε θα πέθαιναν.

Η επιστολή αυτή τράβηξε την προσοχή του Γκένρικ Γιάγκοντα(Genrikh Yagoda - βλέπε εδώ) στελέχους και αργότερα επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας και η σταλινική ηγεσία δεν άργησε να υιοθετήσει το σύστημα σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 
Ο Φρένκελ γρήγορα προβιβάσθηκε σε φύλακα του στρατοπέδου, αποφυλακίσθηκε το 1927, έγινε διοικητής του Σολοβέτσκι, συνάντησε τον Στάλιν κατά την δεκαετία του 1930 και επέζησε κατά την περίοδο των εκκαθαρίσεων. Το Σολοβέτσκι εξελίχθηκε σε μια οργανωμένη επικερδή επιχείρηση, η οποία αναλάμβανε την εκτέλεση εργασιών και λειτουργούσε ανταγωνιστικά με άλλες κρατικές επιχειρήσεις, που ασκούσαν τις ίδιες δραστηριότητες.

Μετά την εφαρμογή του συστήματος Φρένκελ έπαυσε πλέον ο διαχωρισμός μεταξύ ποινικών και πολιτικών κρατούμενων. Η «ειδική» μεταχείριση των σοσιαλιστών στο Σολοβέτσκ που δεν εργάζονταν αλλά λάμβαναν μεγάλες μερίδες τροφής, προκάλεσε την αντίδραση των σοβιετικών αρχών, oι οποίες αποφάσισαν να τερματίσουν το προνομιακό καθεστώς κράτησής τους. Το 1925 τους απομάκρυναν από το μοναστήρι του Σαβατίεβο στo νησί και τους μετέφεραν σε μακρινές κλειστές φυλακές στην Κεντρική Ρωσία, όπου αντιμετώπισαν χειρότερες συνθήκες διαβίωσης.

Ο Naftaly Aronovich Frenkel (στην άκρη δεξιά στην φωτογραφία) γεννήθηκε το 1883, στην Κωνσταντινούπολη σε οικογένεια Εβραίων της Τουρκίας. Αργότερα η οικογένεια μετακόμισε στην Οδησσό.
Του απονεμήθηκε το βραβείο του «Τάγματος του Λένιν» τρεις φορές και τίτλος του «Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας». Ποτέ δεν παραπέμφθηκε σε δίκη για τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1937-1945 ο Frenkel ήταν ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Κατασκευής Σιδηροδρόμων.
Στις 28 Απριλίου 1947, ο Frenkel σταμάτησε για λόγους υγείας και του απονεμήθηκε σύνταξη. Πέθανε το 1960 στην Μόσχα.
Σταδιακά, από το καλοκαίρι του 1954 μέχρι την άνοιξη του 1956 αποφυλακίσθηκαν οι κρατούμενοι των στρατοπέδων του Γκουλάγκ. Όμως, η πλήρης κοινωνική αποκατάστασή τους, που περιλάμβανε την εξεύρεση εργασίας και στέγης και την εξασφάλιση σύνταξης, ήταν πολύ σπάνιο φαινόμενο και δημιουργούσε πρόσθετα προβλήματα ομαλής επανένταξής τους στο κοινωνικό σύνολο.

Ο Μπρέζνιεφ, ο οποίος αντιτίθετο στην αποσταλινοποίηση, δεν επανέφερε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ωστόσο οι «επικίνδυνοι» αντικαθεστωτικοί, όταν οδηγούνταν στις φυλακές, τελούσαν υπό αυστηρό καθεστώς επιτήρησης, αν και τους είχαν παραχωρηθεί κάποια στοιχειώδη δικαιώματα επικοινωνίας με τον «έξω κόσμο». Οι σοβιετικές αρχές χρησιμοποιούσαν, πλέον, τον εγκλεισμό των αντικαθεστωτικών σε ψυχιατρικά νοσοκομεία για να τους συκοφαντήσουν ως «διανοητικά άρρωστους» ή στην καλύτερη περίπτωση ως «προβληματικούς».
Αργότερα, η KGB, υπό την αρχηγία του μετέπειτα αρχηγού του κράτους Γιούρι Αντρόποφ, καταδίωκε όσους τάσσονταν υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή συμμετείχαν σε θρησκευτικές ή εθνικιστικές οργανώσεις. Τελικά, τα τέλη του 1986, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έδωσε αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, που παρέμειναν έγκλειστοι σε φυλακές.
Επίλογος:
Η ιστορική έρευνα μέχρι και σήμερα αναλύει τα στατιστικά στοιχεία, για να υπολογίσει τους ανθρώπους που πέρασαν από τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις αποικίες σωφρονιστικής εργασίας ή είχαν εκτοπιστεί στις αχανείς και έρημες εκτάσεις της Ρωσίας. Ο συνολικός αριθμός, πιθανόν να ανέρχεται σε 28.700.000. Για τους θανάτους οι ερευνητές μόνο εικασίες κάνουν. Άλλοι αναφέρουν ότι τα θύματα του σταλινισμού ανέρχονται σε 10-12.000.000, ενώ οι συγγραφείς της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» τα υπολογίζουν σε
20.000.000!
Μνημείο Γκουλάγκ
Οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να σβήσουν από την συλλογική μνήμη τα στρατόπεδα Γκουλάγκ. Η ανθρωπότητα καταδικάζει δικαιολογημένα τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς όμως να έχει συνειδητοποιήσει ότι ανάλογες ή και μεγαλύτερες θηριωδίες διαπράχθηκαν στην Σοβιετική Ένωση, την περίοδο 1919-1956.Το κομμουνιστικό καθεστώς απαγόρευε την φωτογράφιση σε όλη την χώρα και η παραβίαση της απαγόρευσης διωκόταν αυστηρά, συνεπώς, χωρίς τις φωτογραφικές μαρτυρίες των θυμάτων τους η χαρακτηριστική βαρβαρότητα των σοβιετικών στρατοπέδων δεν εισέδυσε ποτέ στην συνείδηση του δυτικού κόσμου, όπου τέτοια ζητήματα καταδικάζονταν απερίφραστα. Ούτε η κινηματογραφική βιομηχανία ασχολήθηκε με τα σοβιετικά στρατόπεδα. Οι αριστεροί διανοούμενοι στην Δύσηαντιδρούσαν στην αποκάλυψη της αλήθειας για το σύστημα Γκουλάγκ και υποστήριζαν ότι επρόκειτο για «αντισοβιετική προπαγάνδα».
Η σημερινή Ρωσία προσπαθεί να μην αναμοχλεύει το σταλινικό παρελθόν. Πολλοί Ρώσοι πιστεύουν ότι το καθεστώς ήταν απάνθρωπο, ωστόσο η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση ήταν ισχυρή και η κατάρρευσή της «πλήγωσε» την υπερηφάνειά τους. 

Είναι λοιπόν η προσευχή κάτι αναγκαίο και πρωταρχικό στη ζωή μας

Μελέτημα 8ο «Η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από την προσευχή, γιατί τον ενώνει με τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος είναι ενωμένος με τον Θεό, εί...